kur'an'ı sadece okumak bile ibadettir. ve bunun için büyük sevaplar vadedilmiştir. ancak asıl maksat onun anlaşılması, yaşanması ve tebliğ edilmesidir. bu sebeple, okumanın da bir ruhu vardır. yani kişi, kur'an'ı farkına vararak okumalıdır. mümkünse
tefsirini okuyup anlamaya çalışmalı, güç yetiremiyorsa da bilen kişilerden dinleyip öğrenmeye çalışmalıdır.
mesela ashab-ı kiram peygamber efendimiz'den (sav) on ayet öğrendiklerinde, bunlardaki ahkamı iyice anlayıp tatbik etmeden diğer on ayete geçmezlerdi. "biz ilmi ve ameli birlikte öğrendik" derlerdi. hatta imam malik, abdullah bin ömer'in bakara suresini öğrenmek için üzerinde sekiz sene çalıştığını rivayet eder. bu durum onun hafızasının yavaşlığı gibi bir sebebe bağlı değildir ama. o, kur'an'ın feraizini, ahkamını iyice öğrendikten sonra bunları tatbik edip hayatına da geçirmek için bu kadar zaman ayırmıştı.
peygamber efendimiz (sav) zamanında sahabeden her kim bir, hatta yarım sure ezberlerse, ezberinde bir sure var diye insanlar ona tazimde bulunur ve parmakla gösterirlermiş. çünkü onlar, kur'an'ı en güzel şekilde anlayıp hazmederler, adeta yer gibi okurlarmış.
mevlana diyor ki; "bir kimsenin altı veya on iki batman *(iki okka ile sekiz okka arasında değişen bir ağırlık ölçüsü. okka ise 1283 gram) ekmek yemesi elbette büyük bir iştir. ancak ağzına alıp çiğnedikten sonra çıkarmak şartıyla bin merkep yükü ekmek yemek dahi mümkündür. <nice kur'an tilavet edenler vardır ki kur'an onlara lanet eder.> ikazı varid olmuştur. işte bu kur'an'ın manasına vakıf olmayan kimseler hakkındadır."
gerçi; kur'an'ın manaları uçsuz bucaksız bir deryadır. muhammed parsa hazretlerinin de dediği gibi; "kur'an'ın ayetlerinin ve harflerinin hakiki manaları aşikar olsaydı, onun tecellisine yedi kat gök ve yerler tahammül edemezdi."
bu durumda bize düşen, kur'an'ın o engin mana deryasından, gücümüz nispetince öğrenmek ve amel etmektir. zira onu bütün derinliğiyle kavramak beşeri takatin üzerinde kalabilir.